Film: de kunst of het gebrek van weglaten
Een dik boek is lastig te verfilmen; je kunt nu eenmaal niet alles van een paar honderd pagina's in anderhalf tot twee uur plakken. Er moeten onderdelen worden weglaten. En dat weglaten kan een kunst zijn; in zoverre dat de film compleet voelt zonder dat de kijker het gevoel heeft dat hij dingen mist. Maar als die dingen zo groot zijn dat de plot daardoor heel anders wordt, dan wordt weglaten een gebrek. En die ervaring had ik vooral bij Inferno. Ik vond het in het boek zo knap dat Zobrist aan de ene kant wordt neergezet als een terrorist, een gevaarlijke gek. Maar aan de andere kant is hij ook charismatisch en kreeg ik als lezer wel het gevoel: er zit iets in zijn woorden. Het zette me aan het nadenken. Maar in de film was er helemaal geen tijd om het karakter van Zobrist goed uit te bouwen. Hij was altijd gehaast aan het praten, alsof hij een raaskallende gek was. Veel van zijn dialogen kwamen hier gewoon niet goed uit de verf. De film had nu eenmaal een antagonist nodig en dat was hij nu eenmaal. Zo zonde van zo'n uitgewerkt karakter! Ook de organisatie waarin zij zich hebben georganiseerd en hun doelen bleven nu helemaal buiten beeld. Sienna's verleden kwam niet tot amper aan bod. Kortom: er zijn veel belangrijke details weggelaten, waardoor de plot werd veranderd. En juist die plot stond voor mij als een huis.
Ehm, een alternatief einde?
En dan heb ik het nog niet eens over het einde. Wanneer je belangrijke plotonderdelen weglaat, kan het ook niet anders dat het je naar een ander einde leidt, wil je het verhaal kloppend houden. En dat was dus ook precies wat er gebeurde. Een aantal bad guys werd veel extremer neergezet dan ze oorspronkelijk waren en een aantal stierf zelfs, terwijl deze mensen in het boek bleven leven en een ander lot tegemoet gingen.
Casting en aankleding
Ook over de casting en aankleding van de personages was ik niet bijster te spreken. Sienna Brooks is in het boek kaal en draagt pruiken. Daar hebben we in de film helemaal niets van teruggezien. Elizabeth Sinskey heeft zilvergrijs haar in het boek, maar in de film is ze een brunette. De Provoost krijgt in het hele boek geen naam, terwijl hij in de film meteen een naam krijgt. Bovendien handelt hij in de film totaal anders dan in het boek, waar hij in eerste instantie helemaal niets inhoudelijks wil weten van de projecten van zijn klanten. Pas na stevig aandringen van een van zijn medewerkers, bekijkt hij de video. In de film is het totaal andersom. In het boek is hij minder hard, veel zakelijker en intelligenter. Ik weet niet of dat aan de casting ligt of gewoon aan het script. Ignazio Busoni wordt in het boek omschreven als een ontzettend dikke man, waardoor hij de liefkozende bijnaam "Il Duomino" (het koepeltje) heeft gekregen. In de film was hij wat stevig, maar niet dusdanig dat hij zo'n bijnaam verdient. En dan heb ik het nog niet eens over Vayenta, die in de film overkwam als een B-film bad guy. Kortom: voor mijn gevoel teveel belangrijke hoofdpersonages die daardoor niet goed uit de verf kwamen.
Sfeerbeelden
Het enige waar ik enthousiast van werd waren de korte sfeerbeelden van de steden en de kunst. De glimpsen van Florence, waardoor ik me even terugwaande in de stad, zoals afgelopen zomer. De korte beelden van Istanbul met het plein met de twee grootste moskeeen van de stad; de Blauwe Moskee en de Haya Sofia. Het dodenmasker van Dante, de Ponte Vechio, Vasari... Wat dat betreft had dit onderdeel van mij uitgebreider gemogen; meer sfeerbeelden waarin je de steden en kunst kon proeven. Meer aandacht voor kunst en cultuur. Dat is iets wat mijn interesse heeft en waardoor de boeken van Dan Brown mij onder andere zo aanspreken.
Conclusie
Ik heb ruim een jaar uitgekeken naar het moment dat ik deze film zou kijken, maar nu het eindelijk zover is, ben ik erg teleurgesteld. Er misten veel belangrijke plotwendingen, waardoor het een totaal ander verhaal is geworden dan het verhaal uit de bestseller van Dan Brown. Het kon dan ook niet anders dat het einde totaal anders is dan in de oorspronkelijke vertelling. Ook de casting en aankleding van verschillende hoofdpersonen droeg niet bij aan een goede boekverfilming; de auteurs pasten niet allemaal even goed bij de personages uit het boek. Ook dat draagt er dan natuurlijk al aan bij dat een plot niet goed uit de verf komt; die wordt gedragen door de personages. Het enige waar ik echt blij van werd, waren de korte sfeerbeelden van de steden en de kunst. Die hadden van mij dan ook nog wel wat uitgebreider gemogen. Mijn eindoordeel is dan ook dat Inferno als boekverfilming compleet is mislukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten