donderdag 7 december 2017

Recensie: Alf van Eva Moraal (4 uit de bundel Wonderland)

Alf vertelt het verhaal van Sigrid en… Alf. Sigrid werkt in een tearoom genaamd ‘t Zoethoudertje. Vroeger keek ze altijd heel erg uit naar de magie van kerst, maar sinds het huwelijk van haar ouders is gestrand, is alle magie uit het feest verdwenen en wil Sigrid eigenlijk alleen maar alleen zijn. Met Netflix. Ze besluit om haar kerstdagen stiekem te slijten in het appartementje boven de tearoom. Maar door een hevige sneeuwstorm krijgt ze Alf als ongenode gast. Ze kent hem eigenlijk alleen maar vaag van zijn bezoekjes aan ‘t Zoethoudertje. Kan Alf Sigrids kerst toch nog een magisch randje geven?



Sfeer
Eva Moraal is goed in het oproepen van beelden. In enkele zinnen maakt ze van ‘t Zoethoudertje een levensechte locatie, met hoekjes, tafeltjes en verdiepingen, die staat als een huis. Hetzelfde geldt voor de relatie van Sigrids ouders. Eerst begreep ik wel dat ze verdrietig was om de scheiding, maar toen Eva beschreef hoe de relatie van haar ouders er rond kerst altijd uit had gezien, voelde dat gewoon magisch. Ik kan me voorstellen dat je als kind je geloof in de liefde kwijtraakt als zelfs zoiets stuk gaat. Of het beeld van de bijna niet te trotseren sneeuwstorm. Alsof je als lezer bijna van je sokken wordt geblazen door de ijzige wind en de dikke sneeuwvlokken. 

Personages
Dit verhaal bevat niet zoveel personages: in het heden alleen Sigrid en Alf, en in herinneringen en gesprekken komen daar Bea, haar bazin, haar ouders en zijn vader nog bij. Maar het is helemaal niet erg dat het verhaal eigenlijk maar twee actieve personages bevat. De personages zijn goed opgebouwd en zijn voldoende gelaagd om het verhaal voort te stuwen. Beiden hebben ze zo hun eigen problemen die hen bezig houden, maar ergens verschillen ze helemaal niet zoveel van elkaar. 

Magisch!
Door de bijzondere personages en de stevige sfeerbeelden kreeg dit verhaal voor mij een magisch randje. Zeker gezien het mooie einde. Ik vond het erg knap dat Eva nergens benoemt wat er precies gebeurd is, maar de suggestie is sterk genoeg om als lezer precies te begrijpen wat er gebeurd is. 

Illustratie
De illustratie is natuurlijk niet van Eva, maar van Emmy van Ruijven van Zon en Maan. Op de illustratie zien we twee vellen papier, een potlood en een kerstmuts. Het zijn sterke elementen uit dit verhaal en de illustratie past er daarom perfect bij. Nergens wordt letterlijk verteld wat de functie van het papier en de potloden precies is, maar toch weet je als lezer precies waarvoor Alf ze heeft gebruikt. 


Conclusie: Alf van Eva Moraal is een verhaal met een magisch randje. Hoewel ik stiekem wel een vermoeden had welke richting het verhaal opging, zaten er toch nog elementen in die me wisten te verrassen. De prachtige beelden die Eva met woorden weet te bouwen komen in dit verhaal helemaal tot leven en werden bevolkt door gelaagde personages. En dat is knap bij zo’n kort verhaal. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten