Recensie: Een Ondertoon van Liefde van Kate Paris

Sinds ik vorig jaar thuis kwam te zitten met een burn-out, heb ik amper kunnen lezen. Zelfs nu ik weer aan het werk ben en me gelukkig niet steeds meer zo opgebrand voel. Ik word nog steeds blij van mooie covers, van de geur van romanpapier en het strelen van ruggen. Ik word nog steeds opgewonden van een mooi opgemaakt binnenwerk, een handtekening van de auteur en een gebonden uitgave. Maar het lezen zelf... Een paar bladzijden, een paar hoofdstukken; dat lukt nog wel. Dan sijpelt mijn interesse weg en kan de rest van het boek me helemaal niets meer schelen. Soms, als het een boek uit mijn eigen collectie is, pak ik het later weer op en lees nog een paar bladzijden. Boeken van de bibliotheek breng ik na de maximale verlenging vaak ongelezen of half gelezen terug. Zoveel boeken, maar toch zo weinig die ik daadwerkelijk lees op dit moment. Het was alsof mijn hoofd vorig jaar ineens zei: 'En nu mag je voorlopig even in deze wereld blijven.' Toen was daar Een Ondertoon van Liefde van Kate Paris...

De inhoud

Waar het boek over gaat? Over wijn en passie. Liefde en vriendschap. Ivy woont in een studio bij haar beste vrienden Bernd en Rosie, die samen een nachtclub runnen: Inked. Een jaar eerder haalde Ivy net haar diploma niet voor de Masteropleiding Sommelier en sindsdien doet ze eigenlijk niets meer met haar passie voor wijn. Behalve dan Het Spel: Kiss of the bottle. Tijdens zo'n avond dat ze het spel spelen, ontdekt Alexander haar en biedt haar een baan aan in het restaurant van zijn moeders hotel. Tussen hen broeit al snel een onstuimige passie, maar haar verleden dreigt haar opnieuw in te halen...

Mooie thematiek en fijne personages

Een Ondertoon van Liefde wordt bevolkt door een keur aan fijne personages. Allereerst hebben we de hoofdpersoon Ivy. Ik denk voor heel veel mensen een personage waarin ze zich kunnen herkennen, want hoeveel mensen zijn er wel niet die ergens een grote passie voor hebben, maar die zich door omstandigheden genoodzaakt voelden om die op te geven? Ivy's passie is wijn (en dan vooral geuren) en die passie heeft ze al van jongs af aan. Het kenmerk van passie is dat dit iets is waarvan je hart gaat zingen en dat is goed voelbaar in Ivy's personage. Passie komt ook terug in het personage van Alexander. Hij gaat zo voor het najagen van zijn levensdoel, dat hij al het andere in zijn leven dreigt te vergeten. Letterlijk alles moet wijken voor zijn grote droom, ook als hij zichzelf daarbij anders moet voordoen dan hij eigenlijk is. Hoever ga je eigenlijk voor het behalen van je levensdoelen? En waar trek je een grens? Bernd en Rosie zijn de beste vrienden van Ivy en ook zij leven vol passie. Bernd in wat hij als werk doet, Rosie met haar minnaars. Wat ik erg fijn vond aan deze personages is dat zij zichzelf zijn en dat ze dit ook aan elkaar waarderen en respecteren. De familieleden van Alexander werkten op mijn zenuwen en natuurlijk waren zij als antagonisten ook een beetje zo neergezet. Toch vind ik het knap dat Kate ook de antagonisten als levensechte karakters wist neer te zetten door hen ook een aantal sympathieke kenmerken te geven. En dan zijn er ook nog de personages die we steeds terugzien in de flashbacks: Olivier en Line. Je voelt de opbouw, je voelt dat er iets gruwelijk mis zal gaan. Als lezer vraag je je steeds sterker af: wat is hier in vredesnaam gebeurd, aangezien ze zulke hechte vrienden waren? Ook die ontwikkeling heeft Kate prachtig weergegeven en vervolgens in het heden rond weten te maken. 

Een mindere scene

Er was één scene die ik ietsje minder vond en dit was de scene dat Pimpernel werd binnengehaald om het hotel om te bouwen. Pimpernel is een personage dat we al kennen uit een eerder verhaal van Kate Paris, Het Verleidingseffect, en het was leuk om haar terug te zien. Toch voelde deze scene voor mij wat krampachtig; alsof die er speciaal ingezet was om Pimpernel nog even onder de aandacht te brengen, maar voor mijn gevoel had Madeleine deze scene ook prima zelf kunnen doen. Er was voor mijn gevoel geen toegevoegde waarde van dit optreden van Pimpernel. Er waren geen consequenties voor Madeleine dat ze haar werk niet had gedaan en al helemaal geen consequenties die ook van invloed waren op de hoofdpersoon. Het idee van overlappende personages vind ik wel heel erg leuk, daar houd ik juist erg van, maar dan zou ik ze een iets noodzakelijkere rol toebedelen. 

Ik weet niet precies wat me nu in het verhaal trok. Was het de prettige hoofdpersoon? De spanning die er meteen goed in zat? De flash backs die voor de nodige vragen zorgden? Of misschien toch de fijne schrijfstijl, die me als een soort geoliede ondergrond het verhaal in liet glijden en waar geen rem op zat? Wat het ook was (en waarschijnlijk was het een mix van dit allemaal), het zorgde er in ieder geval voor dat Een Ondertoon van Liefde voor mij anders was. Het was een boek dat ik NIET neerlegde. Het was een boek dat ik WEL uitlas. Het begon met steeds een paar bladzijden, tot ik vanochtend een sprint trok vanaf bladzijde 66. Ik las het in één ruk uit, zonder te ontbijten, in een stilstaande auto op de parkeerplaats bij de huisarts, aangezien het stukje dat ik in de wachtkamer las zo spannend was. Vanaf vandaag zal ik dankzij Kate Paris met heel andere ogen naar een flesje wijn kijken. Ik geef dit boek 4,5 sterren. 

Copyright: deze afbeeldingen zijn gemaakt met MomentCam.